Metoda Ryodoraku

Metoda Ryodoraku jest znana od 50 lat; została opracowana przez prof. Yoshio Nakataniego w Japonii. W Polsce jest stosowana od 1983 roku. Prekursorami byli lekarze z Poradni Leczenia Akupunkturą (obecnie Centrum Akupunktury im. prof. Z. Garnuszewskiego).

RYODORAKU oznacza linię wysokiej przewodności elektrycznej. Tak twórca metody nazwał odkryte przez siebie linie, praktycznie pokrywające się z meridianami klasycznej akupunktury.

Od 1950 roku w Osace (Japonia) prowadzone były pod kierunkiem prof. Y. Nakataniego badania mające na celu znalezienie zależności między funkcjonalnym stanem narządów wewnętrznych a wartościami oporności elektrycznej mierzonej w punktach odpowiednich meridianów. Podczas pomiaru przewodności elektrycznej (co do wartości równej odwrotności oporności elektrycznej) skóry u chorych ze stanami zapalnymi nerek, zostały zlokalizowane punkty charakteryzujące się zwiększoną przewodnością w stosunku do przewodności przylegających do nich obszarów. Punkty te zostały nazwane punktami reaktywnymi elektroprzepuszczalnymi REPP (ang. Reactive Elektro - Permeable Point). Badania przeprowadzone na dużej grupie ludzi chorych i zdrowych wykazały, że REPP ujawniają się u chorych ze schorzeniami nerek w 9 przypadkach na 10 badanych, natomiast u zdrowych nie są wykrywane. Okazało się, że zlokalizowane REPP układają się w jedną linię, pokrywając się z punktami meridianu nerek. Linię tę Nakatani nazwał Ryodoraku nerkową.

Dalsze badania wykazały istnienie innej linii REPP odpowiadającej klasycznemu meridianowi płuc i pojawiającej się przy schorzeniach płuc. Stwierdzono też, że linia Ryodoraku odpowiadająca meridianowi jelita grubego pojawia się niekiedy u chorych ze schorzeniami płuc, co w pewnym stopniu obiektywizuje istnienie powiązania przód-tył lub yin-yang meridianów.

W konsekwencji określono 12 parzystych Ryodoraku (które prawie całkowicie, ale nie idealnie) pokrywają się z meridianami klasycznej akupunktury i wyodrębniono kilkaset punktów REPP.

Pomiar przewodności elektrycznej we wszystkich punktach REPP jest praktycznie niemożliwy i nie daje zastosować się w praktyce. Dlatego Nakatani dążył do wykorzystania pomiarów przewodności elektrycznej w określonych punktach skóry w celu obiektywizacji odchyleń od normy na każdej Ryodoraku. Założył, że Ryodoraku patologiczna w porównaniu z Ryodoraku fizjologiczną wykazuje podwyższoną lub obniżoną przewodność elektryczną. Aby to potwierdzić należało określić średnie wskazania przewodności elektrycznej wszystkich punktów REPP zlokalizowanych wzdłuż określonego meridianu.

Proces diagnozy Ryodoraku rozpoczyna pomiar przewodności elektrycznej w 24 punktach RMP. Następnie wyniki pomiarów należy nanieść na specjalny formularz - kartę analizy Ryodoraku.

Z tabeli analizy można łatwo odczytać, jakie Ryodoraku wykazują odchylenia od średniej (tak zwanego korytarza fizjologicznego). Podstawą postawienia diagnozy są takie informacje, jak:

• wielkość odchylenia poszczególnych wyników pomiarów,
• kierunek odchylenia (poniżej lub powyżej korytarza fizjologicznego),
• zależność między poszczególnymi wynikami pomiarów,
• różnice między prawą i lewą stroną ciała.

Postawienie ogólnej diagnozy na podstawie samej tabeli analizy to dopiero początek. Następnie należy postawić diagnozę szczegółową, na podstawie tabeli symtomów Ryodoraku.

Po wykonaniu diagnozy można wykonać stymulację; wyróżniamy dwie metody leczenia:

• ogólna terapia regulacyjna autonomicznego układu nerwowego,
• miejscowa regulacja autonomicznego układu nerwowego.

Każdą z tych terapii można prowadzić przezigłowo (czyli dotykając elektrodą czynną do wkłutej igły akupunkturowej) oraz powierzchniowo, dotykając elektrodą czynną do skóry pacjenta.

Leczenie ogólne Ryodoraku stosowane bywa w przypadkach dolegliwości chronicznych, kiedy niezbędne staje się uaktywnienie całego organizmu.

Po wykonaniu pomiarów Ryodoraku i naniesieniu wyników na tablicę Ryodoraku określane są kanały z nadmiarem energetycznym i z niedoborem energetycznym. W początkowym okresie terapii należy wybrać dwie Ryodoraku najbardziej odbiegające od korytarza fizjologicznego i na nich przeprowadzać stymulację; w późniejszym czasie można zwiększać liczbę stymulowanych punktów, aż do wszystkich Ryodoraku umiejscowionych poza korytarzem fizjologicznym. Należy tylko zauważyć, że w miarę postępu terapii liczba tych Ryodoraku będzie się zmniejszać!

Miejscowa terapia REPP umożliwia szybką pomoc w ostrych chorobach; można ją też traktować jako jeden z etapów leczenia miejscowego. Terapię przeprowadza się dwuetapowo:

1. Lokalizacja reaktywnych punktów elektroprzepuszczalnych na danej Ryodoraku.
2. Stymulacja zlokalizowanych punktów.

Podstawą tej terapii jest stwierdzenie, że punkty REPP, które mają znacznie zwiększoną przewodność elektryczną, są związane ze schorzeniem pacjenta.

Przedstawiony powyżej opis to tylko zarys tej metody. Szczegółowe informacje można znaleźć w stosownej literaturze, m.in. w opracowaniu "Metoda Ryodoraku" dołączanym do aparatu KOLMIO RYODORAKU.